|
Romeo en Julia in Hakkari |
|
|
|
|
William Shakespeare oogstte naam en faam met zijn Romeo and Juliet. Het verhaal van een onmogelijke liefde. Bij de Assyriërs in het zuidoosten van Turkije is een inheemse versie bekend. Het is de tragische liefdesgeschiedenis van Romeo en Julia in Hakkari.
 Romeo en Julia in Hakkari - Liefde in tijden van bloedwraak
Het leven was niet altijd makkelijk in de christelijke dorpen in het zuidoosten van Turkije. Trouwlustige Koerden uit de streek ontvoerden soms jonge christenmeisjes en namen hen in huis. Die bruiden moesten hun geloof afzweren en islamitisch worden, ze waren verloren voor de christelijke gemeenschap. Maar ook bij de christenen onderling kwamen ontvoeringen voor, al dan niet met medewerking van het slachtoffer. Als het ontvoerde meisje de nacht had doorgebracht met haar ontvoerder, moest haar familie toestemmen in het huwelijk. Het kon wel verkeerd uitdraaien en dan riep de ontvoerder de wraak van haar verwanten over zich af.
Ontvoeringen en bloedwraak – het zijn zaken waarover de Assyrische christenen ook nu in de Europese diaspora met tegenzin spreken. Het gaat vlotter en gemakkelijker in de verhulde vorm van een mondeling overgeleverde sage, zoals de legende van de twee eeuwig groene loofbomen. Dat is een oud verhaal, het is afkomstig van de Berg-Assyriërs uit Hakkari.
In het Assyrische stammengebied leefden twee vijandige clans. Een jongen van de ene clan hield van een meisje uit de andere. Ze werd uitgehuwelijkt aan een clangenoot, maar haar geliefde ontvoerde haar tijdens het trouwfeest en ze vluchtten naar de bergen. Onderweg rustten ze uit. Toen hij in haar armen in slaap was gevallen, zag zij hoe een reusachtige bok met machtige horens andere bokken aanviel en vocht voor een geit. Het meisje begon te huilen, haar tranen vielen op zijn wang en deden hem ontwaken. Ze vertelde hem wat ze had gezien en ze zei: Jij bent zoals die bok, door mij te ontvoeren heb je mijn zeven broers overwonnen. Hij antwoordde dat het zo was en dat hij ook die bok zou verslaan en doden en van zijn vlees eten. De jongeman ging het gevecht aan. Hij verwondde de bok met zijn pijlen en met stenen uit zijn slinger, maar het beest bleef zich weren en duwde zijn belager in een ravijn. Daar lag hij, bloedend uit zijn wonden.
Het meisje snelde weg naar zeven dorpen van haar eigen clan, maar niemand wilde haar helpen. Ten einde raad kwam ze alleen terug met sterke touwen, waarmee men vrachten op ezels bond. Ze knoopte die touwen aan elkaar en liet ze in de afgrond zakken. Ze bereikten de bodem niet. Toen bond ze haar lange zwarte haren aan het bovenste touw vast, maar ook dat was niet voldoende, haar geliefde bleef onbereikbaar. Het meisje werd wanhopig en stortte zich in het ravijn. Ze stierf naast haar geliefde en op die plek kleurde het water rood en uit dat water groeiden twee hoge loofbomen, die van ver te zien waren en die altijd groen bleven.
Zo eindigt de tragische geschiedenis van Romeo en Julia in Hakkari. De ware liefde overwint alles en bloeit in eeuwig groene pracht? Het is maar hoe je het bekijkt in de harde en aan starre tradities onderworpen wereld van de Berg-Assyriërs. Uit de legende blijkt net zo goed dat de ontvoerder zijn vijanden voorlopig kan verschalken, maar dat niets hem uiteindelijk kan redden van de dreigende bloedwraak. (ATH)
|
Culture & Traditions