header image
Home arrow Events & Comment arrow Social & Political arrow Bekende Mechelaars arrow Tuur De Weert
Ik weet dat ze uit Turkije komen PDF Print E-mail


Image
Tuur De Weert (foto Flickr)
Acteur Tuur De Weert (66) is een geboren en getogen Mechelaar. Op zijn dertigste volgde hij zijn vrouw naar het dorp Hever in Vlaams-Brabant. Net zoals van de Assyriërs in Mechelen werd van hem verwacht dat hij zich aanpaste aan zijn nieuwe omgeving. Makkelijker gezegd dan gedaan. ‘Je kan de man uit de stad halen, maar de stad niet uit de man,’ bekent Tuur. ‘Ik was eraan gewend in de stad te wonen. Ik wist niet of het leven in zo’n dorp mij ging bevallen, maar uiteindelijk ben ik een Vlaams-Brabander geworden en nu voelt het alsof ik een dubbele nationaliteit heb gekregen.’

Tuur is al een hele tijd weg uit Mechelen. Vandaar dat hij de Assyrische gemeenschap in zijn geboortestad niet zo goed kent. Toch rinkelt er een belletje. ‘Zijn dat die mannen met zo’n boerenpet en die gezette vrouwen met hun lange gebloemde rokken?’ Hij herinnert zich dat hij jaren geleden ook al mannen met een dergelijke pet zag rondlopen in Mechelen. ‘Ik heb gehoord dat er een Assyrische gemeenschap is in Mechelen en ik weet dat ze christenen zijn en uit Turkije komen, maar verder dan dat gaat mijn kennis over hen niet. Ik heb heel mijn jeugd in Mechelen doorgebracht en in die tijd bestond de bevolking haast volledig uit autochtonen. Zelfs toen ik later verhuisde naar Hever, waren er nog niet veel inwijkelingen.’ 

Niet choqueren 

Tuur heeft leren leven met de dorpsmentaliteit in Hever. Een relatief makkelijke aanpassing, de integratie van de Assyriërs in Mechelen zal volgens hem meer tijd en inspanning vergen. ‘In de loop van de geschiedenis zijn er vaak volksverhuizingen geweest. Mensen die elders gaan wonen, moeten zich aanpassen en dat zorgt altijd voor problemen. De autochtonen hebben een modus vivendi ontwikkeld, een manier om met elkaar te leven. Als er dan van elders nieuwe mensen komen met andere gewoontes, dan wordt de traditionele samenleving min of meer verstoord en moet er opnieuw worden gezocht naar een evenwicht.’ Dat is niet evident, maar Tuur maakt zich niet al te veel zorgen. ‘Alle mensen hebben dezelfde basisbehoeften, het komt uiteindelijk allemaal wel goed. Als je ergens aankomt, is aanpassen het beste wat je kan doen. Als nieuwkomer moet je de mensen bij wie je bent terechtgekomen niet gaan choqueren, dat werkt tegen je en je kan daar maar beter rekening mee houden.’ Volgens Tuur speelt het feit dat de Assyriërs christenen zijn in hun voordeel en hij veronderstelt dat hierdoor hun integratie in Mechelen wat makkelijker zal verlopen. 

Stad versus dorp – het is toch anders. Het grootste probleem voor wederzijds contact tussen allochtonen en autochtonen wordt veroorzaakt door de stad zelf. In een stedelijke omgeving wonen mensen dicht bij elkaar, maar vooral afgezonderd naast elkaar en dat zou de integratie van nieuwkomers wel eens kunnen bemoeilijken. Tuur spreekt uit ervaring. ‘In Mechelen kende ik mijn buren nauwelijks en ik had ook niet de gewoonte ze te groeten. In Hever werd meteen van mij verwacht dat ik de mensen groette of een praatje maakte met iedereen die ik op straat tegenkwam. Dat bewijst dat zelfs op korte afstand gewoontes kunnen verschillen.’ De afstand tussen Hever en Mechelen bedraagt enkele kilometers. Tussen Mechelen en de Assyrische dorpen in Turkije liggen duizenden kilometers en die afstand kan ook het oudchristelijke geloof van de Mechelse Assyriërs niet meteen overbruggen. 

Tekst - Joeri Vanderlinden & Sammy Vermeulen