Het dorp van de verschroeide aarde - Zicht op Hassana 2001

Als ik terugdenk aan mijn kindertijd, voel ik me gedragen door de wind. Tot mijn achtste heb ik in Turkije gewoond, in het dorp Hassana, Ik herinner me elke straat van ons dorp. In mijn gedachten reis ik langs de kronkelende paden tussen de groene bossen. Ik proef de lente in het bronwater, ik smaak de zomervruchten uit de tuin van mijn ouders, ik beklim de ijzige berghellingen die mijn grootvader in de winter zo vaak bewandeld heeft. Ik voel de energie door mijn aderen stromen. Als ik de ogen sluit, is het alsof ik, vermoeid van mijn reis, geborgen ben in de veilige schoot van moeder aarde. Ik ben thuis, paradijselijk thuis!
 
Mijn kindertijd is me abrupt ontnomen. Het paradijs is met veel gebulder en geschreeuw in elkaar gestort. De grond onder mijn voeten brandt. Ik loop, ik vlucht. Ik hap naar adem, maar de lucht wordt uit mijn longen weggezogen. Ik wil praten, maar mijn keel is dichtgeschroeid. Er is geen uitweg, de poort naar onze geboorteplek hebben ze voor ons gesloten. Nooit meer zal ik worden gedragen door de wind die mijn voorouders heeft gedreven. Nooit meer zal de zuivere stilte van Hassana me in slaap wiegen. We leven voort in foetushouding op vreemde grond. Het dorp van mijn grootvader is van de kaart geveegd. We hebben nooit bestaan.

                                     Ode aan Hassana - Meryem Nayci - Antwerpen