Ik herinner me niet meer precies wanneer ik hen voor het eerst zag, maar het is zeker tien jaar geleden. De man is inmiddels verhuisd naar het andere uiteinde van Mechelen. Het kind is groot geworden. Ik denk terug aan toen.    
   
Het is na achten ‘s morgens en ik loop over de verhoogde voetgangersweg onder de spoorwegbrug. Beneden raast het verkeer van de Leuvensesteenweg door de tunnel. Het gedaver weerkaatst tegen de gewelven. Er ligt honden-poep op de betonnen tegels van de voetgangersweg.

De man loopt voor me uit in een lange, zwarte overjas. Hij draagt het boekentasje van het kleine meisje dat naast hem loopt en zijn andere hand vasthoudt. Ik haal hen in. Hij kijkt opzij en knikt. Een bruin gezicht, haviksneus, zwarte haren. Ik knik terug. Marokkaan, dacht ik eerst. Op de laatste pijler van de brug is in hevig rood het woord Allah geklad. De man en het meisje vervolgen hun weg naar de lagere school. 

Het gebeurt ook dat ik wat later ben en hem zie terugkomen. Hij is dan alleen, zijn dochtertje is door de schoolpoort naar binnen gegaan. We hebben elkaar al een paar keer bij de pijler gekruist. Ik weet nu dat hij een Assyriër is uit het dorp Hassana in Oost-Turkije.

Shlama, groet hij.
Hassana? vraag ik.
Hassana, knikt hij, Hassana finish.
Mechelen? vraag ik.
Hij haalt de schouders op. Iets van berusting: Mechelen… 

Hij spreekt enkel Sureth, zijn Aramese moedertaal, en hij noemt zijn naam. Ik onthoud hem niet, ik word afgeleid. Hij wijst naar het woord Allah op de pijler en hij stulpt de lippen in een afkeurende plofklank. We zijn uitgepraat. Hij loopt door naar de schemerzone onder de spoorwegbrug. Geraas, vrachtwagens, uitlaatgassen.

Hoeveel eenzaamheid kan een mens verdragen in den vreemde?
Hoeveel eenzaamheid kan een Assyriër verdragen in Mechelen?