|
 Niemandsland in kleur
Vrijheid bestaat elders, ik heb de mensen in mijn dorp erover horen praten. Over een plek genaamd België, waar mensen met een mening rechten krijgen in plaats van dat ze hen ontnomen worden. Je woont er in een gezellig appartement, je hebt een auto en je kan alles kopen wat je maar wil. En er is werk voor iedereen. Een paradijselijke bestemming.
Zaventem, gateway to heaven. Ik wist dat de temperatuur hier niet zo hoog lag, maar dat het op de mensen zou overslaan, dat had ik niet gedacht. Zoals bij een ramp, waar het ieder voor zich is, zo is de Belg hier vooral met zichzelf bezig. Niet dat de mensen in België ongemanierd zijn, integendeel, altijd stipt op tijd en ze eten met mes en vork. Wie met bestek eet, heeft vuile handen. Dat zei mijn oom vroeger. Maar wie heeft er vuilere handen dan die man die mijn huis in de fik stak?
België – negen opeengestapelde glitterbollen, een pissend mannetje en een pak frietjes. Ik herken niks rondom mij. Hoe kom ik in contact met mijn dorpsgenoten in Mechelen? Zijn ze misschien al ingeburgerd en net zo kil geworden als het Belgische klimaat? Ik spreek de taal hier niet. Dat hoeft ook niet, de straten zijn leeg, niemand spreekt.
Mechelen – schuilplaats voor Assyrische vluchtelingen, mijn dorpsgenoten. Ik ben illegaal, ik heb geen telefoon, ik ga bellen in de Pakistaanse telefoonshop. De familie in het land ver van hier is blij me te horen. De blauwe mannen die een razzia uitvoeren, zijn even blij me tegen te komen. Twee dagen later ben ik in het gesloten centrum 127 bis. Niemandsland, vlakbij de luchthaven. Zaventem, gateway to hell.
Tekst en foto - Yassine Semlali
|
Speakers Corner 
